ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ "ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΠ. ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ"
...Ένα σημαντικό έργο για τον Κινίδαρο και τη Νάξο γενικότερα...
Όπως υποσχεθήκαμε στις αναρτήσεις μας για τον Πολυχώρο του Κινιδάρου, οφείλουμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Βασίλειο Αποστόλου Αντωνάκη.
Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου
2015, στην αίθουσα του συλλόγου Κυνηδαριωτών Νάξου "Ο Άγιος Γεώργιος", πραγματοποιείται εκδήλωση ΤΙΜΗΣ και ΜΝΗΜΗΣ
στον αείμνηστο συγχωριανό μας Βασίλειο Απ. Αντωνάκη.
Μια σεμνή τελετή, με
συγχωριανούς και φίλους του συλλόγου που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να
συζητήσουν με τις δωρήτριες Σοφία και Ειρήνη Αντωνάκη που ως γνωστό προσέφεραν
το σύνολο της πατρικής και μητρικής τους περιουσίας στον Κυνήδαρο, στους
πολιτιστικούς συλλόγους του χωριού.
Η δωρεά αυτή εκπληρώνει το
όνειρο του αείμνηστου αδελφού και συζύγου αντίστοιχα, γι’ αυτό και ο Πολυχώρος θα πάρει το όνομά του, ως ελάχιστη έκφραση τιμής. Στην
εκδήλωση αυτή αναρτήθηκε η μορφή του Βασιλείου Απ. Αντωνάκη στην
αίθουσα του συλλόγου, σε ζωγραφικό πορτρέτο ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης, έργο του συγχωριανού
μας καλλιτέχνη Λουκά Καλλιαντάση φοιτητής τότε της Σχολής Καλών Τεχνών, εγγονός του Νικόλαου και Λίζας Λιαδάκη.
Στην εκδήλωση ο πρόεδρος του συλλόγου χαιρέτησε την εκδήλωση τιμής και αναφέρθηκε στις δωρήτριες Σοφία και Ειρήνη Αντωνάκη που δώρισαν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία που είχαν στον Κυνήδαρο. Μια δωρεά που ήταν επιθυμία του αείμνηστου Βασίλη Απ. Αντωνάκη και ο οποίος έφυγε
νωρίς και δεν πρόλαβε να την πραγματοποιήσει ο ίδιος. Από τον Γιάννη Κων/νου Τουμπακάρη, παρουσιάστηκε το βιογραφικό του Βασίλη Αντωνάκη προκειμένου να τον γνωρίσουν οι νεότεροι.
"...Ο Βασίλης Αποστόλου
Αντωνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου του 1932 και είναι το πρώτο
από τα τρία παιδιά του Αποστόλου Βασ. Αντωνάκη του «Λοιμοκοντόρου» και της
Καλλιόπης Ιωάννου Ναννά «Νανναδογιάννη», πριν τη Σοφία και την Αθηνά. Ο παππούς
του, από την μεριά του πατέρα του Βασίλειος Αντωνάκης, ήταν σημαίνουσα
προσωπικότητα του χωριού και ήταν από τους πρώτους σπουδαγμένους Κυνιδαριώτες
που απέκτησαν υπαλληλική ιδιότητα, ενώ και η γιαγιά του, η Αθηνά το γένος
Νικολάου Κουνάδη, του «Κιτρά», υπήρξε μια ξεχωριστή αρχόντισσα του Κυνιδάρου,
που ενέπνεε τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων των χωριανών. Ιδιαίτερα αγαπητός
στους χωριανούς και παράγων του Κυνιδάρου υπήρξε και ο πατέρας του Βασίλη,
Απόστολος Αντωνάκης. Ο Απόστολος Αντωνάκης μάλιστα, ο «Αποστολής μας» όπως τον
έλεγαν οι αδελφές του, τον καιρό της Κατοχής, συμμετείχε, ως μέλος
αντιστασιακής οργάνωσης της Νάξου στον αγώνα κατά του κατακτητή. Χάθηκε και
εκείνος νέος το 1952, αφήνοντας την Καλλιόπη, την «Καλλιοπίτσα», όπως την
ξέραμε, μόνη με τρία παιδιά σε κρίσιμη ηλικία. Και από την πλευρά της μητέρας
του, που κράτησε ζωντανή την οικογένεια τα δύσκολα χρόνια της ορφάνιας, έχει
κληρονομήσει σημαντική παρακαταθήκη. Ο θείος του Μιχαήλ Νανάς ή «Μιχαλάκης»
υπήρξε για πολλά χρόνια Γραμματέας της κοινότητας με σημαντική προσφορά στο
χωριό. Πασίγνωστος και αγαπητός, πραγματικός πλοηγός για το κάθε χωριανό στη
σχέση του με τον κρατικό μηχανισμό, που και τότε όπως και σήμερα, και μάλλον
πάντοτε, ήταν ιδιαίτερα προβληματική.
Δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Βασίλη και
συγκεκριμένα το 1934 η οικογένεια Αποστόλου Αντωνάκη επέστρεψε στον Κυνίδαρο
και ο Βασίλης είχε φυλάξει, ως πολύτιμη παρακαταθήκη στη μνήμη του πολλές
εικόνες από την παλιά ζωή στο χωριό, αφού φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του
Κυνιδάρου και στον Κυνίδαρο έζησε ουσιαστικά το πιο νοσταλγικό κομμάτι της
παιδικής του ηλικίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι για ένα διάστημα που
στο χωριό δεν υπήρχε δάσκαλος πήγαινε στο Δημοτικό Σχολείο στην Τραγαία,
κάνοντας καθημερινά τη διαδρομή Κυνίδαρος-Τραγαία και επιστροφή στον Κυνίδαρο,
με τα πόδια.
Στην Αθήνα ήλθαν οικογενειακώς το Φθινόπωρο του 1945 και εδώ ο
Βασίλης ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου
Αθηνών, το οποίο ως γνωστό ίδρυσε ο θεμελιωτής της Παιδαγωγικής Επιστήμης στην
Ελλάδα, ο συμπατριώτης μας, πρώτος Νάξιος ακαδημαϊκός, Νικόλαος Εξαρχόπουλος.
Παράλληλα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα Αγγλικά και στα Γαλλικά και χάρις στην
άριστη γνώση που απέκτησε στις δύο αυτές γλώσσες, εργάσθηκε αρχικά ως μεταφραστής
στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας. Ακολούθως αναχώρησε για την Αφρική όπου
εργάσθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του ως υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας
«Λεβέντης».
Το 1971 παντρεύτηκε την Ειρήνη Μιχαλάκου από το Ξηροκάμπι της
Λακωνίας, στην οποία μετάγγισε τη μεγάλη του αγάπη για τη Νάξο και ειδικά για
τον Κυνίδαρο. Παρ' ότι μόνιμος κάτοικος Αφρικής η σκέψη του ήταν πάντα στο
χωριό και όταν ερχόταν στην Αθήνα επεδίωκε να επισκέπτεται το αγαπημένο του
νησί και βέβαια το αγαπημένο του χωριό. Στη μικρή ελληνική κοινότητα του Λάγγος
της Νιγηρίας, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια, είχε ενεργό ρόλο και ήταν
μάλιστα ψάλτης στην εκεί ορθόδοξη εκκλησία.
Ο Βασίλης Αντωνάκης πέθανε στην
Αθήνα στις 5 Μαΐου του 1992 σε ηλικία μόλις 60 ετών και έτσι δεν μπόρεσε να
πραγματοποιήσει ο ίδιος το όνειρό του, που ήταν να προσφέρει στον Κυνίδαρο ένα
μέρος των όσων με πολύ κόπο και αγώνα κατάφερε να αποκτήσει στην ξενιτιά. Χάρις
όμως στη γενναιοδωρία της αδελφής του της Σοφίας (η Αθηνά έφυγε απρόσμενα και
πρόωρα από τη ζωή τον Ιούλιο του 2006) και της γυναίκας του, η επιθυμία του
αυτή βρίσκεται στη διαδικασία της πραγμάτωσης και θέλουμε να πιστεύουμε σε πολύ
καλό δρόμο...".
Η Φωτογραφία μας : Το πορτρέτο του Β. Α. Αντωνάκη, που έχει αναρτηθεί στην αίθουσα του συλλόγου Κυνηδαριωτών Νάξου "Ο Άγιος Γεώργιος".
Εν Κινιδάρω 2024